Me sa duket shpjegon pse francezët kanë reputacionin e të qenit kaq demonstrues për dashurinë – sepse nëse nuk mund ta thuash vërtet, duhet ta tregosh.
Burri im francez më do. E di që ai më do, sepse ai më dhuron një buqetë me lule pothuajse çdo fundjavë. Dhe kur i them se isha në një aheng plot me njerëz të bukur, ai me sharmi thotë diçka për “zogjtë e një pendë”. Më kujtohet se ai më do kur jemi në një koktej me kolegët e punës dhe ai zgjat dorën për të më ledhatuar krahun. Ai më quan ma biche (dreri im) dhe tregon dashurinë e tij për mua çdo ditë, edhe pas më shumë se një dekade së bashku.
Pa qenë në gjendje të thuash “dashuri”, francezët kanë mësuar ta bëjnë atë në vend.
Sidoqoftë, nuk mund të kujtoj herën e fundit kur ai tha “je t’aime” (Të dua). Kjo mund të jetë zhgënjyese nëse nuk do të ishte aq normale në Francë, ku pa marrë parasysh se sa me kokë këmbë mund të jetë një çift, ata rrallë i shqiptojnë ato fjalë.
Nuk ka të bëjë me mungesën e dashurisë ose me frikën e përkushtimit. Siç vuri re Lily Heise, një shkrimtare e pavarur kanadeze dhe eksperte e romancës që jeton në Paris, angazhimi duket se u vjen lehtë francezëve. “Pas tre takimesh, kaq; ata nuk po shohin askënd tjetër dhe ata presin që të jenë së bashku gjithë ditën, çdo ditë, përveç kur puna të pengon,” tha ajo.
