Shkruan Liridon Mulaj
Nanë!
Sot, në këtë ditë ftohtë dhjetori, tuj udhëtue me autobus, përballë meje, pashë pamjen ma të bukur që syni mund të sodisin. Nji fëmijë të vogël qi puthte t’amën pa pushim. E për dreq nja dy pika lot me ranë njashtu pa i miratue, aq sa më erdh marre prej njerëzve që m’i kishin ngul sytë e më shihnin me habi.
“Burrat nuk kjajnë!”- më erdhën në mend fjalët e tua, qi mi thoje fëmi, kur qaja se nji teke e jemja nuk u plotësonte. Sot, mbas shumë vitesh më kaloi feminia nëpër mend, e m’u kujtu sesa rrallë të kisha puth unë ty nanë, po sa shumë të kisha dasht. Po njashtu, si fmi i llastuem, kurrë s’dita me ta tregue at’ dreq dashnie.
M’u kujtonte fort mirë, kur nji çokollate në dorën teme, ishte gjithmonë nji kafshatë bukë ma pak për tjerët e për ty. Po ti kurrë s’u ankove, po ashtu tuj fsheh brengat nën shami, ndoshta shpesh ke fjet pa u ngi me bukë. Nëpër mend më kaluan kujtimet, e kur i vuna në peshore, më dolën qe ty nanë ma shumë te kam pa tuj kjajt sesa tuj kesh.
Erdh’ nji ditë, kur u bana burrë, e mu desht me e provu emigrimin. Si gjylpanë më therrnin në zemër, lotët e tu, kur më përcolle n’derë, e sa u merzite ti nanë, edhe pse unë kurrë nuk pata kanë djali “ideal” për ty. Kam ec kambë atë natë, maleve të Greqisë e kurrë nuk të thashë sa e vështirë u ba ajo rrugë për mue. Jo prej lodhjes, po se në çdo përfytyrim më dilte fytyra jote, më dilnin lotët e tua që kur i kujtoja, mu bajshin kurth në kambë e me ec nuk më lenin. Dy vjet në vend të huaj, a e di sa më ke mungu nanë? Po asnjiherë nuk e dhashë veten, kur folnim bashkë në telefon, se ti përherë me thojshe: “Burrat nuk kjajnë”.
Eh, më pyet nji herë kur telefonin e mbyllja, e u shtrija ne atë krevat të dalun fare, sesa herë e kam la jastekun me lot. Isha i ri fort, e larg teje s’dukej ndryshe veç si i tretun. E di nanë, asht marre me kjajt, po unë nuk u bana ndonjiherë “burrë”. M’u ka thye zemra shpesh, po ti kurrë nuk e more vesh se ti e din, jam tip i mbyllun, po edhe s’kam dasht me t’i shtue mërzite. E prapë, sot, kur jetën teme e vej në peshore, mërzitem ma fort, se e di se s’të kam dashtë aq sa duhet, ose të kam dasht po nuk kam ditë me ta thanë. E sot unë s’muj me e u gëzue e me u dëfrye, se ndihem në faj, kur e gjej veten të lumtun, tu e dit sa ke vujt. Por, du ta dish, andrra jeme ma e bukur je ti, je dita jeme me diell gjithmonë, je gëzimi ma i madh, edhe pse këto i patëm me pikatore në këtë jetë.
Du ta dish nanë, edhe pse s’ta them, unë sa herë vij në shpi, kur shoh ftyrën tande, çdo të keqe harroj. Nji përqafim i joti, jetën ma shton.
Të du nanë! Të kam dasht gjithmonë, edhe pse kurrë s’ta thashë sa duhet. Djali yt asht krenar për ty!
