Lidhja Shqiptare e Prizrenit u bë pengesë serioze në rrugën e realizimit të synimeve të Fuqive të Mëdha dhe të qarqeve monarkiste ballkanike të cilat kishin planifikuar gllabrimin e tokave shqiptare dhe faljen e tyre fqive tanë, Greqisë, Maqedonisë, Serbisë dhe Malit të Zi. Realizimi i këtyre prirjeve, të cilat u shpallën haptas në vitin 1844 nga qeveritarët e Beogradit me programet e njohura me emrin “Naçertanja” dhe nga qeveritarët e Athinës me platëformën e pagëzuar me emrin “Megala Idea”, nuk linte vend për një shtet shqiptar.
Kjo është arsyeja që shtypi dhe qarqet politike dhe diplomatike të këtyre vendeve e përcillnin me shqetësim dhe me përbuzje ç’do veprim të Lidhjes Shqiptare të Prizrenit (1878). Në këtë valle antishqiptare hyri edhe gazeta “Bosansko-Hercegovaçke novine” me redaktor Ivan V.Popoviçin, i cili ishte edhe zëdhënës i knjaz Nikollës. Pjesë e kësaj vallje ishin edhe agjentët dhe qarqet e caktuara të kishës ortodokse në veri e në jug.
Kështu arkimandriti Sava, i Manastirit të Deçanit i patë dërguar një letër Kongresit të Berlinit, në të cilën kishte kërkuar prej Fuqive të Mëdha që Kosovën t’ia bashkangjitnin Serbisë. Si arsyetim të kësaj, ai kishte mbledhur 218 nënshkrime kinse të parisë së vendit dhe të përfaqësuesve popullor, nga Ohëri, Krusheva, Dibra, Kërçova, Tetova, Shkupi, Kumanova, Prizreni, Gjilani, Prishtina, Peja, Vuçiterna, Jani Pazari, e vende tjera të hapsirave të trojeve shqiptare, shumicën prej të cilave Sava i kishte falcifikuar.
Pjesa dërmuese e këtyre nënëshkrimeve ishin nënshkrime të agjentëve të qarqeve ekspansioniste serbe. Duke e patur Përkrahjen e Rusisë cariste, qarqet drejtuese të Serbisë e të Malit të Zi, filluan të sëndertonin planet e tyre pushtuese, kërkonin të aneksonin territore, të cilat i kapërcenin caqet e bashkimit të tyre kombëtar dhe synonin kufijtë e shteteve të tyre mesjetare ku do të përfshihej edhe pjesa ma e madhe e tokave shqiptare. Këtij ekspansioni kaq të madh të serbisë dhe qarqeve serbe të ndihmuar edhe nga ortodoksizmi në përgjithësi në krye me Rusinë i’u kundërvunë shumë figura të ndritura të Rilindjes Evropiane, ndër ta mjafton të përmendim sundimtarin eurodit freng Ami Boue (1840), vëzhguesin britanik E.Spencer (1847) dhe shkenctarin e njohur austriak J.Hahn (1853), të cilët i treguan botës se shqiptarët ishin të pranishëm si popull autokton në Veri deri në Nishë, Leskoc dhe Vranjë, në Lindje deri në Kumanovë, Përlep dhe Manastir, në Jug deri në Konicë, Janinë dhe Prevezë.
Ata nuk e mohuan faktin se Brenda kësaj hapësire kishte edhe banorë të kombësive fqinjë ballkanik (grekë, vlleh, maqedon, serbë, malazezë, turq etj), të cilët bërbënin pakica të vogëla fare siç janë edhe sot brenda etnikumit shqiptarë që përbëhet prej 95% prej shqiptarëve. Madje në këtë kohë, këto vise ishin ndarë nga Perandoria Osmane në katër vilajete, në atë të Kosovës, Shkodrës, Manastirit dhe Janinës.
Ndër to më i madhi ishte ai i Kosovës, më kryeqëndër Shkupin. Hapësira gjeografike e vilajetit të Kosovës banohej në masën dërmuese mbi 90% nga popullsia shqiptare, pra jo rastësisht përputhej afërsisht me provincën antike ilire të Dardanisë, kryeqëndra e së cilës gjithashtu ishte Shkupi.
